Bazı şeyleri sonradan öğretmek kolay değil; yoksa olumsuz bir yazıya başlamıyorum.  Hani derler ya “hire for the attitude, train for the skill” (yani Türkçe’de “tavra göre işe al, beceriyi kazandır”), bazı insanlar size bravo dedirtecek kadar işlerine uyum gösteriyorlar ve işlerini sahipleniyorlar.

2 Aralık 2011 Cuma akşamı yorucu bir günden sonra Ankara’dan İstanbul’a uçacağım. Havaalanına giderken taksi kayboldu ve yolu uzattı, uçak kaçtı ve bir sonrakine bindik ama çok büyük problem değil. O kadar fazla seyahat ettim ki iş hayatımda bu tip ufak tefek aksaklıklar çok da moralimi bozmuyor. Seyahat sırasında kaderci moda geçmek gerektiğini inananlardanım. Trafik varsa uçağa yetişmek için telaşlanmak fayda etmez, uçağın içinde iken kızsan da çabalasan da geciken kalkış saatini erkene çekemezsin. O zaman bu telaş, tasa niye …

Türk Hava Yolları TK2169 sefer sayılı 19:30 uçağına bindim. Her zamanki adetim; kabin sorumlusu olduğunu sandığım bir bayana koltuk sayımı sırasında yastık ricasında bulundum. Birazdan yardımcı olacağını söyledi. Herhalde bir hostes arkadaşından rica etmiş olmalı ki birazdan hostes arkadaş elinde bir yastıkla geldi. Ve dedi ki: “Yastık, siz istemiştiniz değil mi? Yastık aradım bulamadım, ama iki battaniyeyi bir yastık kılıfına koydum, onu getirdim.” Ağzım açık kaldı. “Çok kibarsınız.” dedim. Ve teşekkür ettim.

Hayretim daha geçmemişti ki yemek servisi başladı. Hostes arkadaşa tekrar kapsamlı teşekkür ettim. Adı Derya imiş. Buradan izleyen varsa Türk Hava Yolları yetkililerine sesleniyorum. Derya hanım ekibinizde olduğu için çok şanslısınız. Gerçekten çok özel bir insan; doğru seçilmiş ve doğru desteklenmiş belli ki… Kendisi ödül ve takdiri hak ediyor.

İşinin ve görevinin tanımının ötesinde değer katan özel insanlara her zaman rastlamıyorum. Bu vesile ile hepsine buradan teşekkür ediyorum.

Sağlıcakla kalın,

Engin Utkan